Üç A‘râf / Ruhi KONAK

I.

Yaratıcı, "Ey Âdem, sen ve eşin cennette oturun, ondan dilediğiniz yerde bol bol yeyin, ama şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zâlimlerden olursunuz!" der. Âdem, ilkin bu emri dinler. Sonra kendini mucit kılacak meraktan bir huy icat eder: Günah işler ve cennetten kovulur. Sonra günahtan korkar, günahtan utanır, günahtan vazgeçer, günahtan kurtulmaya kalkışır. Ve fakat dönüp dolaşıp aynı yerde bulunur. Unutur, hatırlar, çatışır, bütün bunların tekrarına kalkışır ki… efsaneler, dinler, destanlar; sataşmalar, kavgalar, savaşlar; dönemler, devirler, çağlar bu kalkışmaların tarihidir.

İnsanın icat isteği tuhaf bir çaba mıdır? Değildir elbette. Olmayacaktır da. Zira insanın gelişmesi için yaratılışla zıtlaşması gerekir. Yaratışa karşı kendi iradesiyle, doğru bir idrak geliştirmelidir. Aksi takdirde insan, yaratılışa sıkışmış amaçsız bir tabiattır; icat çabası ile bu amaçsızlığa meyyal tabiatta inkişaf edip, sebebi ispat etmelidir.

II.

Söylenenlere bakılırsa A’raf, ya mümin ile kâfiri birbirinden ayıran SUR’ ya bilgi ile hikmeti birbirinden ayıran “HİCAB” ya da cennet ile cehennemi birbirinden ayıran SIRAT’tır. Ve icat ile vücud arasına sıkışan insan, bu üç A’raf’a asılıdır. İnsan askıdan inip, ikiliği yok edip, eve geri dönmelidir. Yoksa gurbet cehennemdir!

III.

A’raf, insanın ihsanda dinlenmesidir.

Bu sebepten burada ya da orada ey RABBİM!!  “İSİMLERİN EN GÜZELİ SENİNDİR. BİZİ BU ZALİMLER ZÜMRESİ İLE BERABER BULUNDURMA!”