Sebep / Emre Ay

elleri ıslanmış çocuğun sanatıdır

yüzü nar içi olmuş duvar ve aynı tabloyu ellerine asar

tazelendikçe öfke çarpıyor sesinde taşlar birbirine bunu duymak kadar görmek de hakikat şarkısını pencerenin dışında gezdirenden gücenmesin diye değil darp edilmiş gramofon yüklemesin diye plağa bu kadar acıyı üstelik hiç neşeli bir şarkı çalmamışken

derisinden söktüğü parçalar kadar defterinden yırttığı sayfalar parmakları geçmeyen kalemlerle ne denli uzun yaşayabilir mısralar yalnız kandan tıkanmış flütten büyük bir hikaye çıkar ve daha birkaç problem mesela kanı avucuna dökülen öğrenci geçebilir mi coğrafya dersinden

uzakları en yakınında taşır annesinden hatıra lekeyi bırakamadığı gibi park ve deniz ve gökyüzü yaşıyorken okul sıralarında nefes alır sokakta salonun ortasında yatakta babanın diri ve gri sesi bir gemi böyle batabilirdi bir uçurtma böyle vurulabilirdi bir çocuk öyle büyüyebilirdi ancak

ve yeterdi bir aşka sade bunun için çocukluğu yakmak