SENSİZLİK TEKKESİ-I / Ruhi Konak

Biz kaç kişiyiz diye sordum da biraz önce, kim bilir (?) dedim kendi kendime. Kaç kişi olmak icap ederse o kadarız işte... Bu oda, kaç kişinin sensizliğini sığdırabilir ki boşluğuna? Zemindeki yıpranmış halı, duvardaki minyatür, tavandaki altmış voltluk ampul, pencereye yaslanmış tül, şu sehpa, koltuklar, antika sandık bütün bu eşya, kişiden sayılabilir mi? Şu konsol mesela, kaç kez konuşmuşluğum var onunla. Ayna. Önünde durduğum her vakit başka birini anımsatıyor bana. Saksıdaki ebegümecine dokunuyorum. Seviyorum. Canım diyorum sesli sesli gülümsüyormuş gibi yüreğimin içine.

Bu saydıklarım kişi olmayacak şeyler, farkındayım. Fakat hafızaları var sanki. Geçmişi andığımızda onların şahitlikleri işe yarıyor gibi. Dokunduğun bu boşluk, sürtünüp geçtiğin şu eşyalar her şeyiyle burada tutuyor seni. Vaz geçtiğin eylemlerin, kenara köşeye bıraktığın sesin, kokun, bakışların senden kopup bu odanın envanterinde kayda alınmış ölümsüz birer kanıt. Her şey yok olsa da onlar burada kalacak. Başka birinin yaşamını dışardan tamamlayacak…

Kabul edersin ki unutulmakla yok olmak aynı şey değil. Unuttuklarımız yaşamsız kalmazlar.  Bizden eksilerek kendini yok etmek diye bir şey yok. Biz o geçmiş yaşamın anısı olarak başka bir olayda bulunuruz sadece… Çünkü anılar sonsuza kadar aynı yerde aynı kişilerle tekrar eden bağımsız yaşam kesitleridir. Öznesinde parçalanıp nesnesiyle bütünleşen bir varlık çabasıdır, anı.

Bu ev sensizliğin tekkesi diye mırıldandım da geçen gün yüzünü anımsadım sonra, bakışlarını, sesindeki o haykırış tonunu… Hayır dedim. O kadar da değil. Sen hala burada mısın? Çünkü burada anımsayabiliyorum seni. Burada yeniden konuşabiliyorum seninle. Boşluğun seni sakladığı gözeneklerde dolaşmak için yetenekli bir ben var sanki içimde de nereye saklansan orada buluyor seni.

 

Kaç kez saklandın bu evde? Kaç kez gizli gizli izledin beni sensizliğin şaşkınlığında? Kaç kez gülümsedin kim bilir bu loş odanın hüznünü deşerek, kaç kez kahkaha attın? Çok şey anımsayabilirim aslında fakat insan andıkça çoğalıyor. Biz çoğalıyoruz. Sayılamayacak kadar çok oluyoruz böylece. Amaaann’ deme sakın. ‘Saçma sapan sorular soracak kadar yalnızız işte’ deme. Azız. Hem de çok az. Kendimizle konuşurken başkasına seslenecek kadar az.’ deme. Çünkü en az iki kişidir insan. Bütünleşememiş iki yarım kişi. İki Nazlı bakış...  

Bunun tuhaf bir düşünce olduğunu söyleyebilirsin. Hatta psikolojimin bozuk olduğu üzerine fikir de yürütebilirsin. Fakat ben yanıldığını söyleyeceğim. Yanılıyorsun. Ayrıca beni yargılayabiliyor olman da ileri fikirlilik değil. Hele hele sağlık belirtisi hiç değil. Aksine dikkatsizlik. Şu beynim dediğim şey fikir üretirken bile beni bir başkası olarak kullanıyor. Sırf bu sebepten düşüncenin kaynağı ile düşüncen arasında mesafeyi fark etmem gerekir, kendi sınırlarımı algılayabilmem için.  Ne alakası var deme? Çok alakası var, hem de çok.

 

Mesafenin olduğu yerde ayrılık vardır diyordu bir filozof. Öyle alaycı gözlerle bakma bana. Lütfen! Diyordu evet! bu mesafeden dolayı belki de en az iki kişiyiz işte…

Biz mesela. Sen ve ben. Oldum olası yarımız. Hiç kavuşmamışız. Bütünleşememişiz. Aramızdaki mesafe hiç kapanmamış. Birbirimize ulaşmak için sürekli seyahate hazırız da düşecek yolu bulamıyoruz sanki. Dürüst olalım lütfen. Filozof haklı. Mesafede ayrılık var. Kavuşamıyoruz, birbirimizi kendimizden daha çok hissettiğimizi iddia ederken hem de…

Mesafe demişken yanlış anlama lütfen. Öyle kıtalar arası bir uzaklıktan bahsetmiyorum. Sana seslendiğim kadar kısa bir mesafe. Harfin bittiği, kelimenin oluştuğu kadar gözünün gözüme dolduğu, bakıştığımız kadar kısa mesafe. Kalk gel desem gelinmeyecek kadar mesafe işte.

Sensizlik. Seni bu kadar yakından hissederken başkası olmak korkunç şey…