
Züleyha C. İçin
seni kuyuya çağırdığımda… gök indi
bulutlar ortada kaldı öyle…
bir ah çırptı gözlerimi kör oldum.
sen bu yaradan çıkamazsın dedim bünyamin
içine oyduğun mezar örtüyor çünkü göğünü
ey diyemezsin işte.. ah diyemezsin
bulamazsın yönünü
sen bu çölün yüzüsün bünyamin
gülümseme bir daha… göğe bakma
çağırma… çağrılma
şu kanlı gömleği verme babana… kendine sakla
içime zehirden bir kale kurdum da
çıkmadım dışarıya bir daha
bakmadım kimseye… görmedim
sormadım hatta
insan ne yapar diye isyandan sonra
ne derin kuyuymuş bu dedim bünyamin
hüznün boy veriyor boşlukta
kalk şu çölü devir
şu sözü boz… şu sesi baştan al…
bağır göğsünü doldurarak da
ne varsa yık ufukta
bu yüz seni saklıyor bünyamin
bu yüz seni saklıyor
oysa denize kanarak bakmış gökyüzü gibi onun gözleri...
bulutsuz gölgesiz sonsuz bir bahar gibi...
sen hangi kardeşsin… bünyamin
hangi yarada yırtıcısın
hangi damarda kansın
bu çöl seni ne yapsın
aynayı kır şimdi
yüzünü devir
ihanet insanın okuludur…
ne öğrenirse ondan öğrenir
kuşlar bunu duyunca hüzünlenir
Yorumlar
Yorum Gönder